Ἕνα ἐπίκαιρο κείμενο 80 χρόνων, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἔρανο τῆς ἀγάπης.
«Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε τὸ κακό, ποὺ ἤτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε ἡ ἀθλιότητατῶν ἀπαθλιωμένων ἀνθρώπων. Ὁ ἐργάτης, ὁ φτωχὸς ἀγρότης, ὁ μικροεπαγγελματίας, ὁὑπάλληλος ζοῦνε μέσα σὲ μιὰ ἀδιάκοπη ἀγωνία. Ἀπὸ τὴ μιὰ βλέπουνε τὸ πενιχρό τους μεροδούλι νὰ γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλα ἀκριβαίνουν, ἢ βλέπουνε τὰ λιγοστὰ προϊόντα του ὁλοχρόνου μόχθου τους νὰ μένουν ἀπούλητα ἢ νὰ πουλιοῦνται σὲ τιμὲς ἐξευτελιστικές. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, κάθε μέρα κρούει τὴν πόρτα τοὺς τὸ σκιάχτρο τῆς ἀναδουλειᾶς μὲ τὴ συντρόφισσά της, τὴν πείνα. Καὶ σ’ ὅσα σπίτια μπεῖμέσα το μεγάλο κακὸ ρημάζουνε πιά.
