Ἕνα ἐπίκαιρο κείμενο 80 χρόνων, μὲ ἀφορμὴ τὸν ἔρανο τῆς ἀγάπης.

«Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε τὸ κακό, ποὺ ἤτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε ἡ ἀθλιότητατῶν ἀπαθλιωμένων ἀνθρώπων. Ὁ ἐργάτης, ὁ φτωχὸς ἀγρότης, ὁ μικροεπαγγελματίας, ὁὑπάλληλος ζοῦνε μέσα σὲ μιὰ ἀδιάκοπη ἀγωνία. Ἀπὸ τὴ μιὰ βλέπουνε τὸ πενιχρό τους μεροδούλι νὰ γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλα ἀκριβαίνουν, ἢ βλέπουνε τὰ λιγοστὰ προϊόντα του ὁλοχρόνου μόχθου τους νὰ μένουν ἀπούλητα ἢ νὰ πουλιοῦνται σὲ τιμὲς ἐξευτελιστικές. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, κάθε μέρα κρούει τὴν πόρτα τοὺς τὸ σκιάχτρο τῆς ἀναδουλειᾶς μὲ τὴ συντρόφισσά της, τὴν πείνα. Καὶ σ’ ὅσα σπίτια μπεῖμέσα το μεγάλο κακὸ ρημάζουνε πιά.

Ἄγριος πόλεμος κοινωνικὸς ἔχει ξεσπάσει καὶ οἱ πεινασμένοι διεκδικώντας τὰ πιὸ ἁπλὰ δικαιώματά τους στὴ ζωή, γίνονται θύματα κι ἀπὸ τούτη τὴν πλευρά. Μὰ ἀπ’ ὅλους τους κυνηγημένους καὶ τοὺς ἀπόκληρούς τα τραγικότερα θύματα εἶναι τὰ παιδιά. Τὸ παιδὶ τοῦ προλετάριου, τὸ παιδὶ τοῦ φτωχοῦ ἀγρότη, τὸ ἐργαζόμενο παιδί, τὸ παιδὶ τοῦ βιοπαλαιστῆ ἤτανε πάντα σὲ θέση σκληρὴ καὶ μειονεκτική. Μὰ τώρα ἔγινε πιὰ ἡμοίρα τοῦ ἀβάσταχτη. Ἡ φτωχὴ μάνα, ποὺ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ δουλεύει ἀπὸ τὴν αὐγὴ ὡς τὴ νύχτα μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι της, ἀφήνει τὰ παιδιὰ τῆς ὁλημερὶς στὸ ἔλεος τοῦ δρόμου., τοῦ διαβάτη καὶ τῆς γειτόνισσας, τ’ ἀφήνει νὰ κυλιοῦνται στὴ λάσπη καὶ στὸ χῶμα γιὰ νὰ τοὺς φέρει τὸ βράδυ λίγο ψωμί, χωρὶς νὰ προφταίνει καὶ χωρὶς νὰ μπορεῖ οὔτε μιὰ ματιὰ νὰ τοὺς ρίξει, σκοτωμένη καθὼς εἶναι ἀπὸ τὴν κούραση.

Κι ἂν ἡ μάνα μένει στὸ σπίτι, ποῦ νὰ προφτάσει ὁ πατέρας ν’ ἀντικρίσει τὸ ἔξοδο γιὰ τὰ παιδιὰ μὲ τὸ μικρό του μεροκάματο. Κι ἂν δὲν ἔχει δουλειὰ οὔτε ἡ μάνα οὔτε ὁ πατέρας, γιατί εἶναι ἄνεργος ἢ ἀπεργός; Ξυπολυσιὰ καὶ ἀρρώστια καὶ πείνα καὶ κρύο καὶ ἀκαθαρσία καὶ ἀμορφωσιὰ καὶ βοῦρκος καὶ βάσανα σωματικὰ καὶ κόλαση ψυχική, εἶναι ἡ μοίρα τῶν φτωχῶν παιδιῶν. Διπλὴ καὶ τριπλῆ ἐκμετάλλευση, ξύλο καὶἐξαθλίωση καὶ ἐξαχρείωση γεμάτη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἐργαζόμενου παιδιοῦ. Τὸ πικρότερο κατακάθι τῆς προλεταριακῆς δυστυχίας αὐτὰ τὸ πίνουν, τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι αὐτὰ τὸ φοροῦν. Τὰ φτωχὰ παιδιὰ εἶναι τῶν σκλάβων οἱ σκλάβοι, τῶν πεινασμένων οἱ πεινασμένοι, τῶν παγωμένων οἱ παγωμένοι, τῶν ἄρρωστων οἱ ἄρρωστοι, τῶν ἀπόκληρων οἱ ἀπόκληροι. Αὐτὰ μπαίνουνε στὴν κόλαση μὲ τὸ πρῶτο ἀντίκρισμα τῆς ζωῆς. Τὴνἡλικία τῆς χαρᾶς, τῆς ξενοιασιᾶς καὶ τοῦ γέλιου αὐτὰ δὲν τὴ γνωρίζουν…

Ἀλληλεγγύη καὶ ἑνότητα. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἐργαζόμενο φτωχὸ λαὸ πρέπει νὰ βαδίσουν ὅσοι νιώθουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀλληλέγγυο μὲ κείνους, ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀπολύτρωση, ὅσοι νιώθουν καὶ ὅσοι πονοῦν. Ἐλᾶτε νὰ βοηθήσουμε τὰ παιδιά! Ἐλᾶτε νὰ ὀργανώσουμε τὴν ἀλληλεγγύη σὲ τοῦτο τὸν τομέα. Νὰ βοηθήσουμε τὸ ξύπνημα καὶ τὴ συνειδητοποίηση τῆς ἀλληλεγγύης, νὰ βοηθήσουμε νὰ φανερωθεῖ ἔμπρακτα στὸ πρόβλημα τοῦ φτωχοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀλληλεγγύη τῶν ἐργαζομένων κάνει θάματα. Μὰ καὶ τὸ πιὸ μικρὸ βῆμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει ἀπάνω σε τοῦτο τὸ σωστὸ δρόμο, θὰ ἔχει τεράστια σημασία. Γιατί θὰ ξυπνήσει τὴ συνείδηση τοῦσκοτεινοῦ δρόμου σὲ χιλιάδες χιλιάδων ἀνθρώπους. Ὅσοι μποροῦν, ὅσοι θέλουν, ὅσοι νιώθουν, ἃς κινηθοῦν. Τώρα εἶναι ἡ στιγμή. Κάθε μέρα ποὺ περνάει θέτει τὰ προβλήματα ὀξύτερα καὶ ἐπιτακτικότερα. Ὁἀγώνας γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ τοῦ ἐργαζόμενου λαοῦ εἶναι ἕνας εὐγενικὸς ἀγώνας.

Ἃς ἔρθουνε μαζί μας, ὅσοι θέλουνε νὰ προσφέρουνε καὶ τὶς πιὸ μικρὲς ὑπηρεσίες στὸ μεγάλο τοῦτο ἔργο. Ἡ βοήθειά τους θὰ εἶναι πολύτιμη. Μιὰ ὀργανωτικὴ ἐπιτροπὴ πρέπει νὰ πάρει στὰ χέρια τῆς τὸ ζήτημαἀμέσως. Μιὰ ἐντατικὴ δουλειὰ πρέπει ν’ ἀρχίσει, ποὺ θὰ ξυπνήσει, θὰ φωτίσει θὰ κινητοποιήσει μάζες καὶ ποὺ πρὶν ἀπ’ ὅλα θὰ διοργανώσει ἔμπρακτη ἀλληλεγγύη, θὰ δώσει ἄμεση βοήθεια γιὰ τὸ παιδί.

Ἃς γράψουνε σὲ μένα, ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ συνεργαστοῦν στὴν «Παιδικὴ Βοήθεια»

Ἀθήνα, Δεκέμβρης 1932

Δημήτρης Γληνὸς