Μέσα στὸν φόβο καὶ στὲς ὑποψίες, μὲ ταραγμένο νοῦ καὶ τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε καὶ σχεδιάζουμέ το πῶς νὰ κάμουμε γιὰ ν’ ἀποφύγουμε τὸν βέβαιο … Καὶ ἐμεῖς πατέρες καὶ ἀδελφοὶ ψελλίζοντας τὴ ρῆμα τοῦ ἀλεξανδρινοῦ ποιητῆ, δὲν τὸ ἀποφύγαμε καὶ κυκλώνουμε τὴν σεπτὴ σωρὸ τοῦ ἠγαπημένου μας, Μεγάλου Ἐκκλησιάρχου τῆς ἈλεξανδρινῆςἘκκλησίας Ἀρχιμανδρίτου Ἰσιδώρου Σαλάκου. 

Αὐτὸ τὸ Ἐκκλησιάρχης, ἦταν ὁ πιὸ ταιριαστὸς τίτλος τιμῆς, γιὰ τὸν πληθωρικὸ σὲ ὅλα του, Ἰσίδωρό μας. Σὰν νὰ χὲ γεννηθεῖ γιὰ νὰ δοῦμε στὴν πράξη πὼς ἐφαρμόζεται, τὸ «Κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου Σου καὶ τόπον σκηνώματος δόξης Σου».      

Ναί, αὐτὸ τὸ παιδί, ἀπὸ τὶς 12 Ἰουλίου 1983, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, γιὰ δέστε ἡμέρα, τὴν ὁποία οἱ καλοί του γονεῖς, ἡ Ἐλευθερία καὶ ὁ Γιάννης τὸν παρέδωσαν στὸν παπαΆγγελο καὶ κεῖνος τὸν συνάρτησε στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, δίνοντας τοῦ τὸ ὄνομα Ἄγγελος. Καὶ τοῦτο ἔγινε, ἐδῶ στὴν Ἁγία Μαρίνα Ἡλιουπόλεως, στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὸ Κάιρο. Ἦταν σὰν ὁ Θεός, νὰ τὸν εἶχε προορισμένο γιὰ νὰ περάσει στὴν ἱστορία μέσα ἀπὸ τὴν διακονία του στὴν Αἴγυπτο καὶ τὸ Κάιρο.

Καὶ μετὰ ἦρθε ἡ γιαγιὰ Αἰκατερίνη, φερώνυμός της μεγάλης Ἀλεξανδρινῆς μάρτυρος, γιὰ νὰ γίνει ἡ κατηχητὴς καὶ ὁδηγός του, στὸ ἀνεγειρόμενο Ναὸ τῆς Ἁγίας Μαύρας, ποῦ σήμερα τὸν ὑποδέχτηκε γιὰ τελευταία φορά. Μεγάλωνε τότε ὁ ναὸς τῶν Ἁγίων Τιμοθέου καὶ Μαύρας καὶ μεγάλωνε καὶ ὁ Ἄγγελος μαζί του. Ὅμως ἡ καρδιὰ τοῦ ἔμενε παιδική, τέτοια ποὺ ἀκόμα καὶ ὥριμος Ἀρχιμανδρίτης πιά, μποροῦσε νὰ κλαίει σὰν παιδί, νὰ ἀγαπάει σὰν παιδί, νὰ πισμώνει σὰν παιδί, νὰ εἶναι ἕνα παιδὶ ποὺ θυσίασε τὰ πάντα γιὰ τὸν γλυκύ Του Ἰησοῦ. 

Ἀπὸ τὸ ἅγιο βῆμα καὶ τὴν διακονία τῶν ἱερέων καὶ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ παπαΓιάννη Μπενέτου, στὸ κατηχητικὸ με κατηχητές τον Θανάση, σήμερα επίσκοπο Νιτρίας Νικόδημο και τον επίσης σήμερα Μπραζαβίλ Παντελεήμονα, την Θεανώ και την Στέλλα καί κοντά στὸ πετραχήλι τοῦ παπαΠέτρου Κιοσέ, καὶ μαζὶ στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Λύκειο Ἀθηνῶν γιὰ νὰ γνωρίσει ἐκεῖ ὡς συμμαθητὴ τοῦ τὸν Χριστοφόρο, ποὺ ἔμελλε νὰ γίνουν ἐπιστήθιοι φίλοι καὶ νὰ πορευθοῦν στὴν Ἱερωσύνη καὶ νὰ εἶναι μαζί του μέχρι τὸ τέλος, γιὰ νὰ τοῦ κλείσει τὰ μάτια. Ἐκεῖ μὲ τὶς σπουδὲς καὶ στὴν συνέχεια στὴν Θεολογικὴ σχολὴ Ἀθηνῶν, ἔδειξε πόσο ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία, ὥστε νεότατος νὰ δεχθεῖ τὴν εὐχὴ τῆς ρασοφορίας, τὸ ἑσπέρας τῆς μνήμης τοῦ Αἰγυπτιώτη Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου,17Ἰανουαρίου 2002, ἀπὸ χειρῶν τοῦ Μητροπολίτου Καρθαγένης Χρυσοστόμου καὶ νὰ λάβει τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου,  τοῦ ὁποίου τὰ Ἱερὰ λείψανα προσκύνησε πρὶν λίγες μέρες στὴν ἔρημό της Νιτρίας. Τὴν ἑπόμενη, τὸ παιδικὸ ὄνειρο ἐκτυλίσσετε στὸ Πατριαρχικὸ μετόχι τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας στὴν Κυψέλη Ἀθηνῶν καὶ δρασκελίσει τὰ κράσπεδα τοῦ ἹεροῦΒήματος, γενόμενος διάκονος, διὰ χειρῶν τοῦ τότε Ἐπισκόπου Διαυλείας Δαμασκηνοῦ, ποὺ τὸν παρέλαβε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ μακαριστοῦ πιὰ παπαΠέτρου καὶ τὸν συνόδευσε πνευματικὰ ἕως τὰ τώρα. 

Ξανασυναντᾶ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο στὴν ὁμώνυμη Μονή, στὸ Γαργηττό, χειροτονούμενος πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ γέροντος μᾶς εἰς ἀνταπόκριση τῆς προσκλήσεως, τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Πέτρου, γιὰνὰ ὑπηρετήσει μὲ τὸν τότε Νιτρίας Ἀλέξιο, τὴν Πατριαρχικὴ ἐπιτροπεία τοῦ Καίρου, σὲ πρωτόγνωρες γιὰ κεῖνον ἕως καὶ πρωτόγονες συνθῆκες διαβίωσης. Μὰ ἡ ἀγάπη, ἔξω βάζει τὸν φόβο καὶ ὁνεαρὸς Ἱερομόναχος βρέθηκε ἐκεῖ γιὰ νὰ εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία πιστὸς καὶ ἀφοσιωμένος ἕως τὴν ὀδυνηρὴ στιγμή, ποὺ τὰ πάντα σκοτείνιασαν στὸ βυθὸ τῆς Σιθωνίας, ποὺ πῆρε μαζί του καὶ τὸν πνευματικό μας ἀδελφὸ καὶ συνοδοιπόρο του, διάκονο Νεκτάριο.

Καὶ ἔστειλε ὁ Θεὸς συνεχιστῆ, τὸν Πάπα καὶ Πατριάρχη Θεόδωρο, τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης, ποὺ ἔδωσε ἁπλόχερα τόπο στὴν καρδία του, γιὰ τὸν Ἰσίδωρό μας καὶ ἀνήμερά της ὀνοματικῆς του ἑορτῆς, 17 Φεβρουαρίου 2005 τὸν περικόσμησε μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ ὀφίκιου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ ἐν συνεχεία τὸν χειροθέτησε  τὴν Κυριακή της Πεντηκοστῆς 15 Ἰουνίου 2008, Μέγα Ἐκκλησιάρχη, ἔχονταςἀποδείξει μὲ τὴν ἕως τότε διακονία Τοῦ τὸ φιλακόλουθον, τὸ φιλόμουσον, τὸ φιλόκαλον.

Ξεκινώντας ἀπὸ ἐφημέριος του Πατριαρχικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὑπηρέτησε ἐπὶ πενταετία τὴν ἐνορία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ἡλιουπόλεως τοῦ Καίρου καὶ ἔκαμε ἕλληνες καὶ ἄραβες νὰ τοῦἀνταποδώσουν στὸ μέγιστο τὴν ἀγάπη, ποὺ θυσιαστικὰ τοὺς ἔδωσε, λειτουργώντας, κηρύττοντας, ἐξομολογώντας, ἀνακαινίζοντας καὶ καλλωπίζοντας τὸν Ναό. Παιδία καὶ νέοι, ἡ διαρκὴς φροντίδα καὶ χαρά του. Καὶμετὰ ἦρθε ἡ διακονία δίπλα στὸν Μητροπολίτη Ἄκκρας, νῦν Γουινέας Γεώργιο, ὡς Πρωτοσυγκέλλου του στὴν Ἀθήνα καὶ τὴν Ἄκκρα, ἀλλὰ καὶ ἡ τελικὴ ἐπιστροφὴ στὸ Κάιρο γιὰ νὰ σταθεῖ λαμπάδα ἀναμμένη στὰμέλη τῆς Ἀραβοορθοδόξου κοινότητας τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ Ντάχερ, ποὺ ξεκίνησε τὴν ἀνακαίνιση τοῦ Ναοῦ γιὰ νὰ γιορτάσουν ἤδη λαμπρά τα ὀγδοντάχρονά του. Ἀσκώντας λοιπὸν τὰ ἐφημεριακά του καθήκοντα,ἀνταποκρινόμενος ἀκούραστα σὲ κάθε πρόσκληση γιὰ ἱερὸ ἔργο, συνάντησε τὸν λυτρωτικὸ πόνο, τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους.

Συμπονώντας ὅλοι μας μαζί Σου στὸ θάλαμο τοῦ νοσοκομείου Κλεοπάτρα, ἀγαπημένε μᾶς Ἰσίδωρε, δεχθήκαμε τὴν Παρασκευὴ 15 Φεβρουαρίου ὡς τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ γιὰ τὴν συγγενεία Σου καὶ τὴν ἀδελφότητά μας. Ἦταν ἀλήθεια. Ὁ λατρεμένος Σου Ἐσταυρωμένος, σὲ πῆρε κοντά Του. Δόξα τῷ Θεῶ πάντων ἕνεκα.  

Μᾶς πόνεσες, μὰ μᾶς ἀνάπαυσε ὁ Θεός, μὲ τὸ ὅτι δὲν ἔφυγες αἰφνιδίως καὶ μπόρεσες αὐτὲς τὶς μέρες τοῦ μαρτυρίου σου στὸ νοσοκομεῖο, νὰ φιλήσεις τὸ χέρι τοῦ πατριάρχη Σου, ποὺ τόσο πίσταὑπηρέτησες, νὰ συγχωρέσεις κ νὰ συγχωρεθεῖς μὲ πατέρες κ ἀδελφοὺς ποὺ ἔφτασαν στὸ νοσοκομεῖο ἢ ποὺ μίλησες μαζί τους ἀπὸ τὸ τηλέφωνο, ζητώντας συνάμα τὴν προσευχή τους. Καὶ ἀφοῦπερίμενες νὰ ἀγκαλιάσεις τὴν ἡρωίδα μάνα σου, πέταξες ἀνάλαφρος γιὰ νὰ συναντήσεις τὸν Θεό, ποὺ ἀγάπησες κ ἐκεῖ νὰ συλλειτουργήσεις στὸ αἰώνιο θυσιαστήριο μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο μᾶς ἀδερφό, τὸν πατριαρχικὸ διάκονο Νεκτάριο.

Τὴν Κυριακή το Κάιρο σπάραξε, στὸν τελευταῖο ἀσπασμό. Τὰ πνευματικά Σου παιδιά, μικρὰ μεγάλα, συγκλονισμένα σὲ ἀποχαιρέτισαν γιὰ τὴν ἐπιστροφή Σου στὸ ἀγαπημένο Σου Πάος Καλαβρύτων. Καὶ ἐμεῖς σὲὑποδεχθήκαμε μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς Σου, τὸν ἀγαπημένο Σου ἀδελφὸ Θανάση καὶ τὴ σύζυγο τοῦ Κατερίνα. Μαζὶ ἡ Θεία Γεωργία καὶ ὁ Θεῖος Βασίλης, ἡ Κατερίνα καὶ ὁ Θοδωρὴς τῆς ἀλλὰ καὶ ὁ Θάνος, ποὺ ἀπὸ παιδιὰσυντονιζόσασταν σὲ πολλὰ καὶ ἐκεῖνος φρόντισε γιὰ πολλὰ στὸ ἐπίγειο τέλος Σου, ἡ δεύτερή Σου οἰκογένεια, ὅπως ἔλεγες. Μαζὶ καὶ τ΄ ἄλλα ξαδέλφια Σου ὁ Ἄγγελος καὶ ὁ Ἀνδρέας καὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι Σου ἂπ΄ὅλη τὴν Ἑλλάδα, σὲ χαιρετοῦμε, ἀλλὰ δὲν σὲ ἀποχαιρετοῦμε, οἱ Ἀλεξανδρινοὶ Ἀρχιερεῖς καὶ ἀπὸ τὴν Πόλη, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα μᾶς μητροπολίτη Δαμασκηνό, μαζὶ μὲ τὰ ἀδέρφια σου ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ φτάσουνἐτούτη τὴν ὥρα ἐδῶ, τὸν ἐπίσκοπο Μελχισεδὲκ ἀπὸ τὴν Τιφλίδα τοὺς ἀρχιμανδρίτες Ἀλέξανδρο ἀπὸ τὴν νέα Ὑερσέη καὶ Βαρθολομαῖο ἀπὸ τὸ Παρίσι καὶ τὸν διάκονο Ἰάκωβο ἀπὸ τὸ Διδυμότειχο. Ἀγκαλιάζουμε τὴν σωρό σου, ὁ Ἐλπιδοφόρος, ὁ Ἀρκάδιος καὶ ὁ Δαμασκηνὸς ποὺ συνυπηρετήσατε στὸ Ἀλεξανδρινὸ θρόνο, ὁ Ἀγαθάγγελος ποὺ τοῦ δῶσες ὄνομα καὶ συμμαρτυρία, ὁ Γρηγόριος ποὺ ἔφτασε ἀπὸ τὴν Τεργέστη καὶ ὅλοι οἱἄλλοι, ζωντας τὴν σταυροαναστάσιμη χαρμολύπη καὶ σιγοψέλνοντας μαζί σου, Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα… Οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ διὰ τὸ παθεῖν, ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν. Καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν ».

Αὐτὰ ἔχεις ἀπὸ ἐμένα, Ἰσίδωρε, … κατακλείνοντας ὅπως Γρηγόριος εἰς ἐπιτάφιον Βασιλείου… Ἐὰν ἐπλησιάσαμε τὴν ἀξία σου, τοῦτο εἶναι δικό σου χάρισμα. Εἰς ἐσένα ἔχων τὸ θάρρος μου, ἔστησα τὸν λόγον μου διὰ σε.Ἐὰν ὅμως στάθηκα πολὺ πολὺ μακρυὰ ἀπὸ ὅτι ἤλπιζα, τί πρέπει νὰ πάθω, βασανισμένος ἀπὸ τὰ γηρατειά, ἀπὸ τὴν νόσον ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πόθον τὸν ἰδικόν σου; Ἀλλὰ τὸ κατὰ δύναμιν εἶναι ἀγαπητὸν καὶ εἰς τὸν Θεόν. Σὺ νὰ μᾶς παρακολουθῆς ἀπὸ ψηλά, θεϊκὲ φίλε καὶ σεβαστέ, καὶ τὸν σκόλοπα τῆς σαρκὸς ποὺ μᾶς ἔδωσεν ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδαγωγῆ, ἢ σταμάτησε τὸν μὲ τὶς πρεσβείας σου, ἢ κᾶνε μας νὰ τὸν ὑπομένωμε μὲδύναμιν. Ὅλη μας τὴν ζωὴ ὁδήγησε τὴν πρὸς τὸν καλύτερο. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ὁ ἰδικὸς μᾶς διὰ σένα. Ἐμᾶς ὅμως ποῖος θὰ μᾶς ἐπαινέση ὅταν ἐγκαταλείψωμε τὴν ζωή, ἔπειτα ἀπὸ ἐσένα; Ἂν βέβαια πραγματοποιήσωμε κάτι τί ἄξιον ἐπαίνου διὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Κύριό μας, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν

Ἀρχιμανδρίτης Σεραφεὶμ Δημητρίου