Σήμερα τὰ φῶτα κι ὁ φωτισμὸς

ἡ χαρὰ μεγάλη κι ὁ ἁγιασμός…

Μὲ τὴν ὄμορφη αὐτὴ λαϊκὴ καταγραφὴ ἀπὸ  τὰ κάλαντα, κάμουμε σκέψεις γιὰ τὸ σήμερα κάθε μιᾶς ἀπὸ τὶς 365 ἡμέρες ποὺ μπορεῖ νὰξημερώσουν, στὰ 2013 χρόνια μετὰ Χριστόν.

Σήμερα. Παράξενα ἀκούγεται γιὰ τοὺς περισσότερους καὶ τὶς ἐπιλογὲς ζωῆς τους, αὐτὸ τὸ σήμερα τῶν πατέρων μας. Γιατί αὐτὸ τὸεὐλογημένο σήμερα, δὲν τὸ ζοῦν καὶ δὲν τὸ χαίρονται. Σήμερον, ἀκοῦμε στὶς εὐχὲς τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ «τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει». Σήμερα, τραγουδᾶμε καὶ στὰ παραδοσιακὰ κάλαντα, «τὰ φῶτα καὶ ὁ φωτισμός, ἡ χαρὰ ἡ μεγάλη κι ὁ ἁγιασμός». Σήμερον, «δὸς ὑμὶν σήμερον», ἦταν καὶ τὸ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ, προβληθὲν αἴτημα γιὰ τὴν προσευχή μας. Μὰ σήμερα μέρα Θεοφανείων, οὔτε συνεορτάζουμε, οὔτε χαρὰ ἔχουμε.

Αὐτὸ συμβαίνει γιατί τὸ σήμερα, οἱ πλεῖστοι των ἀνθρώπων τὸ ζοῦν γεμάτο ἄγχος γιὰ τὸ αὔριο καὶ τὸ ἀφήνουν νὰ φύγει γεμάτοιἀπογοήτευση. Ποῦ εἶναι «ἡ χαρὰ ἡ μεγάλη» ποῦ εἶχαν οἱ πατέρες μας; Μήπως χάθηκε στὶς ἀποθῆκες τὶς ἱστορίας, ἐξαιτίας τῆς ἄρνησης τοῦ φωτισμοῦ μας στὸ χθές; Σίγουρα ἐκείνη ἡ ἄρνηση, εἶναι ἡ αἰτία. 

Ἡ ἄρνηση στὸ χθὲς νὰ δηλώσουμε προσευχόμενοι τὸ «Πάτερ ἠμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ Βασιλεία σου», ἔφερε τὸν ἄνθρωπο μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἔτσι στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία. Τότε, ποὺ ἡ γιαγιὰ καὶ ὁ παπποὺς ἔζησαν στὸ προχθὲς μὲ πίστη στὸ Θεό, κάνοντας τὸ σήμερα τοὺς εἰρηνικὸ καὶ εὐλογημένο, ἡ σχόλη –ἀργία-,  δὲν εἶχε κανέναν ἄλλο λόγο νὰὑπάρχει, παρὰ μόνο γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν ἀνθρώπων στὶς γιορτὲς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.  Συμμετεῖχαν στὴ μεταλαβιά, στὸν ἁγιασμό, φιλήσουν τὸ χέρι τοῦ παπᾶ λαμβάνοντας ἀντίδωρο καὶ πιάνοντάς το, στὰ ἁλώνι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιά, χόρευαν γιορτάζοντας χαρούμενοι καὶ ἑνωμένοι μὲ χέρια καὶ καρδίες.

Ἀδελφοί  μου, ξεκίνησε τὸ 2013 καὶ εἴπαμε ὁ Θεὸς βοηθός. Τὸ εἴπαμε γιατί γύρω μας ὅλα τα σκιάζει ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλακώνει ἡσκλαβιά. Μὰ τί ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε, ὅταν δεχόμεθα τὸν Θεὸς ὡς βοηθό μας; Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ σκιάζει τὸν ἄνθρωπο ὅταν λέει στὸΘεὸ «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου». Καὶ καμιὰ σκλαβιὰ δὲν  μπορεῖ νὰ δεσμεύσει τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ της ἐλευθερίας, ὅτανἀγαποῦν, ἐλπίζοντας  στὸ «ἅφες ἠμὶν τὰ ὀφειλήματα ἠμῶν» καὶ πράττοντάς το «ὡς καὶ ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν».

Ἐλπίδα μποροῦμε νὰ βροῦμε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ἃς τὸ κάνουμε, μόνο ὅταν ἀναγνωρίζουμε στὸ Θεό  το  «Ὅτι σου ἐστὶν ἡβασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰώνας».