Στ΄ἀλήθεια γιὰ τὸν γράφοντα, μοναχὸ ὄντα, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐντυπωσιακὸ καὶ διαφορετικὸ, ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ἡ ἀφορμὴ γι΄αὐτὴν τὴν καταγραφή. Εἶναι ὅμως. Καὶ ὄχι μόνο γιατί ὡςἐν τῷ κόσμω διακονῶν, δὲν ἔχω τὸν σύνδεσμο μὲ τὴν Μονὴ τῆς μετανοίας μου, στὸ βαθμὸ ποὺθὰ μὲ βοηθοῦσε νὰ ζήσω τὰ ἰδεώδη τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ γιατί ἡ μετάνοιά μου εἶναιἕνας τόπος πνιγμένος στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν. Βέβαια καὶ ἐγὼ καλόγερος τῆς πόλης, χωρίς τό «…καὶ πεινᾶσαι ἔχεις, καὶδιψῆσαι, καὶ γυμνητεῦσαι, ὑβρισθῆναι τὲ καὶχλευασθῆναι, ὀνειδισθῆνι, καὶ διωχθῆναι, καὶ πολλοῖς ἄλλοις περιαχθῆναι λυπηροῖς,οἶς ἡ κατὰ Θεὸν ζωὴ χαρακτηρίζεται». 

Ἔτσι κάθε ἀπόδραση στὸ γνήσιο, μας χτυπᾶ τὸ καμπανάκι γιὰ τὸ «καὶ ὅταν ταῦτα πάντα πάθης, Χαῖρε, φησίν, ὅτι ὁ μισθός σου πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς…»

Τὸ Μεγαλοβδόμαδο ποὺ μᾶς πέρασε, ἐξυπηρετώντας τὴν ἐφημεριακὴ ἀνάγκη τῆς Μονῆς Ἁγίου Ἰεροθέου Μεγάρων, ἔζησαἀπολύτως διαφορετικὰ τὴν πορεία πρὸς τὸ Σταυρὸ, γιὰ τὴν Ἀνάσταση, κυρίως τὴν προσωπικὴ.

Κυριακή τῶν Βαΐων καὶ τὸ αὐγικὸ τῆς Μεγάλης Δευτέρας ξεκινᾶ τὴν τριήμερη ἀποχὴ τροφῆς. Τόλμησα μαζὶ μὲ τὶς μοναχὲςἀφαγία, ὅπως τὴν καθαρὰ βδομάδα, ἀπὸ τήν ὁπoία ἔχουμε τὴν ἐμπειρία. Καὶ ἦρθε ἡ Μεγάλη Πέμπτη. Μαζὶ μὲ τὸν Μυστικὸδεῖπνο, ἔφτασε στὸ παπαδικό καὶ ἕνα πιάτο μαγειρευμένο ἄλαδο φαγητὸ. Τέτοιο ξαναείδαμε τὸ Μέγα Σάββατο, μετὰ τὴν πρώτηἈνάσταση.

Οἱ ἀδελφὲς, μελίσσι στὶς ἐργασίες, μετὰ τὴν προηγιασμένη. Στὶς ἀκολουθίες παρούσες ὅλο πάθος, γιὰ νὰ ψαλθοῦν τὰ θαυμάσιαὑμνολογήματα τῆς περιόδου. Καὶ ἀπὸ κοντά, ἀπερίσπαστος ἀπὸ τὰ ἐνοριακά, τελώντας ὅλες τὶς ἀκολουθίες, κάτι ποὺ χάνειςἀπὸ διάκριση στὶς ἐνορίες, ὅταν θὰ πρέπει νὰ δώσεις τόπο καὶ στοὺς ἀδελφούς. Ζοῦσα ἡμέρες ἀνεκλαλήτου χαρᾶς πνευματικῆς. Καὶ μὲ κάθε ἁγιοπότηρο περιδιαβαίνοντας στὰ κελιὰ τῶν ἐν περιστάσει, μεταλαμβάνει ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Παρασκευὴ Μοναχή, Χριστοδούλη καὶ Χριστονύμφη. Ἡ τελευταία, ἔφυγε μετὰ τῶν Μυροφόρων γιὰ νὰ συνάντηση τὸν παιδικό της ἔρωτα, τὸν Ἰησοῦ.Ἦταν χαρούμενη, μοῦ εἶπε ἡ Ἡγουμένη, γιατί ἀνέβηκα στα στοιχηρά τῶν αἲνων τοῡ Πάσχα, μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καί προσκύνησε στὸκελλί της, καὶ μετὰ πάλι μὲ τὸ κόκκινο αὐγό.

Ἡ μοναχὴ Αἰκατερίνη, μιὰ ἀπὸ τὶς δύο ποὺ ἐπιζοῦν ἀπὸ τὴν πρώτη ἀδελφότητα, ἔλεγε συνεχῶς «αὐτὸ τὸ ἔκανε καὶ ὁ γέροντάς μας» φέρνοντας στὴν μνήμη, τὰ Μεγαλοβδόμαδα τοῦ ἐν Ἁγίοις αὐλιζομένου ἐπανιδρυτοῦ τῆς Μονῆς Κυπαρισσιωτίσης καὶ ἉγίουἸεροθέου Μεγάρων, Ἀρχιμανδρίτου Πέτρου Βλοτίλδη. Καὶ νὰ προσπαθῶ νὰ παρακούω, «ἴνα μὴ ὑπεραίρομαι». Συναισθήματα ποὺ δὲν γράφονται, φορώντας τὴν στολὴ τοῦ γέροντα Πέτρου καὶ ἀκούγοντας διηγήσεις γιὰ τὸ θαυμαστὸ βίο του, ἁπλὰ ὧρες περίσκεψης.

Ὁ Ἐσταυρωμένος πέριξ τοῦ Καθολικοῦ καὶ ὁ Ἐπιτάφιος πέριξ τῆς Μονῆς, μὲ τοὺς εὐσεβεῖς Μεγαροῖς νὰ συνωστίζονται στὴν αὐλὴγιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸ πάθος καὶ νὰ ζήσουν τὴν Ἀνάσταση. Καὶ φορεμένος τὰ ἱερά του Γέροντα, νὰ κατεβοῦμε στὴν κρύπτη νὰΤοῦ ποῦμε Χριστὸς Ἀνέστη. Ἀλλὰ καὶ μὲσα στὸ σκοτάδι τῆς Ἀναστάσιμης νύχτας, νὰ πορευτοῦμε ὡς τὰ μνήματα νὰ δώσουμε ἅγιο φῶς. Τί χαρὰ Θεέ μου. Ποιὸς νὰ σκεφτεῖ τὴν στρωμένη Πασχαλινή τράπεζα.

Λαμπρὴ ἡ Ἀγάπη μὲ τὸν ἑσπερινό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὑπάρχει εἰκόνα του στὸ τέμπλο. Θὰ τὸν τιμοῦσαν ἐξαιρετικὰ, φαίνεσται οἱ παλιοί. Λάβαρα, ἑξαπτέρυγα, μὰ κι΄ ὅλα τά λείψανα ἁγίων τῆς Μονῆς μὲ ἐπικεφαλὴ τὴν κάρα τοῦ πρώτου ἐπισκόπου ἈθηνῶνἉγίου Ἰεροθέου. Βασταζόμενα στὰ χέρια τῶν μοναζουσῶν ἔδωσαν τὴν χάρη τους στοὺς προσκυνητὲς καὶ μὲ τὸ κόκκινο αὐγὸ στὸχέρι, εὔχονταν καὶ τοῦ χρόνου. Θὰ ζοῦμε; Θὰ μποροῦμε; Ἔχει ὁ Ἀναστάς, γιά τόν ὁποίο κατέγραψέ μοι ἡ Γερόντισσα Ἰσιδώρα, «ἔλπισον εἰς Ἐμέ, ὃστις εἰμί τά πάντα ἐν πάσι».