Ἀπὸ τὶς 15 τοῦ Νοέμβρη ἀρχίσαμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸν ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων. Ἔξω στὸν «κόσμο», οἱ ἔμποροι στολίζουν τὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων καὶ οἱ ἐταιρίες δώρων ἀρχίζουν τὸν κατακλυσμὸ τῶν διαφημίσεων. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, «Χριστούγεννα» = κάντε δῶρα, πάρτε δῶρα, στολίστε, ἀγοράστε, κ.τ.λ.
Σκοπὸς τῶν ἐμπορικῶν στολισμῶν καὶ τοῦ κατακλυσμοῦ τῶν διαφημίσεων, νὰ αὐξήσουν οἱ ἔμποροι τὸ (δικό τους) οἰκονομικὸ κέρδος. (Κακὸεἶναι; Κακὸ γίνεται ὅταν κάποιος ξεχνάει τὸ Χριστό, ξεχνάει ἀκόμα καὶ τὸν ἄνθρωπο, καὶ θυμᾶται κι ἀγαπάει μόνο τα λεφτά, σὰν τὸν Ἐμπενίζερ Σκρουτζ - κατὰ τὰ ἄλλα χρειάζεται κι ὁ γιορτινὸς διάκοσμος καὶ στὸ σπίτι μας καὶ στὸ μαγαζί μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερώσει τὸ Φῶς ποὺ ἔχουμε μέσα μας, ὄχι γιὰ νὰ τὸ ἀντικαταστήσει).
Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσης ξεκινάει τὴν πορεία πρὸς τὰ Χριστούγεννα καὶ σκοπὸς τῆς εἶναι τὸ (δικό μας) πνευματικὸ κέρδος, τὸ αἰώνιο κέρδος, ἡαἰώνια ζωή μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ ἁπλώσουμε τὸ χέρι καὶ νὰ πάρουμε τὸ Χριστὸ - μᾶς καλεῖ στὰ γενέθλια της ΝέαςἈνθρωπότητας, αὐτῆς ποὺ ἑνώνεται μὲ τὸ Χριστὸ καὶ γι' αὐτὸ ἔχει χαρά, δὲν ἀναζητᾶ τὴ χαρὰ στὰ δῶρα, τὰ στολίδια καὶ τὶς λιχουδιές.
Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς χαίρεται βαθιὰ καὶ πολύ τα Χριστούγεννα, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεοὶ (ἅγιοι, φωτεινὰ ὄντα γεμάτα ἀγάπη, ἑνωμένα μὲ τὸν ἀπόλυτα Φωτεινὸ Τριαδικὸ Θεὸ διὰ τοῦ Χριστοῦ). Κι ἐπειδὴ χαίρεται, ἐκφράζει τὴ χαρά του μὲ τὰστολίδια, τὰ δῶρα καὶ τὸ (οἰκογενειακὸ) γιορταστικὸ τραπέζι.
Ὁ κόσμος (ποὺ δὲν ἔχει ἢ δὲ θυμᾶται τὴν ὀρθοδοξία) φορτώνεται δῶρα, στολίδια καὶ λιχουδιὲς γιὰ νὰ νιώσει χαρά,ἐπειδὴ δὲν ἔχει χαρὰ μέσα στὴν καρδιά του! Γι' αὐτὸ τὰ Χριστούγεννα στὸν πρώην χριστιανικὸ δυτικὸ κόσμο εἶναι μιὰ τραγικὴ γιορτή, μὲ αὐξημένα τὰ ποσοστὰαὐτοκτονιῶν: ἐπειδὴ ὁ πρώην χριστιανός, ἂν δὲν ἔχει συντροφιὰ ν' ἁπαλύνει τὴ μοναξιά του, δὲν ἀντέχει ποὺ βλέπει αὐτὸ τὸ φανταχτερὸ (καὶκαταναλωτικό, ἀποθέωση τοῦ Shoping) χρῶμα ποὺ ἁπλώνεται παντοῦ, ἡ ζήλεια τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀπόγνωση καὶ δυστυχία.
Ἐνῶ ὁ χριστιανός, ἀκόμη κι ἂν δὲν ἔχει φιλικὴ ἢ συγγενικὴ συντροφιά, ἔχει τὴ συντροφιὰ ἐκείνων ποὺ ἀγρυπνοῦν στὶς ἐκκλησίες, ὅπου πηγαίνει κι αὐτὸς καὶ προσεύχεται μαζί τους (κάπου στὴν πόλη σου θὰ ὑπάρχει κάποιος ναὸς ἢ μοναστήρι, ὅπου γίνεται σαρανταλείτουργο αὐτὲς τὶς μέρες, δηλαδὴ κάθε μέρα -συνήθως κάθε βράδυ- λειτουργία).
Ἀκόμη κι ἂν δὲν ἔχει ἀνθρώπινη συντροφιά, ἔχει γιὰ συντροφιὰ τὸ Χριστό, τὸ ξεχωριστὸ ἅγιο Νήπιο, ποὺ τὸ ἔχω συντροφιά μου καθὼς προσεύχομαι, καθὼς γονατίζω, καθὼς ἀνάβω τὸ κερί μου, καθὼς μεταλαβαίνω τὸ ἅγιο Σῶμα καὶ τὸ πολύτιμο Αἷμα Του! Χριστιανισμὸς = πάντα μὲ συντροφιά. Αὐτὸ ἄλλωστε εἶναι κι ὁ παράδεισος.Ἀπὸ ἐδῶ εἶναι κι ἡ συνήθεια τὰ Χριστούγεννα νὰ «θυμόμαστε» τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ἐπισκεπτόμαστε ἢ νὰ τοὺς καλοῦμε κ.τ.λ. Εἶναι κάτι σημαντικὸ κι αὐτό, ἀλλὰ φυσικὰ δὲ φτάνει καὶ δὲν πρέπει ν' ἀποκοιμίζει τὴσυνείδησή μας γιά... ὅλο τὸν ὑπόλοιπο χρόνο.

Πῶς μᾶς ἑτοιμάζει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων;

Στὶς ἐκκλησίες ψέλνουμε χριστουγεννιάτικους ὕμνους, καὶ κυρίως τὸν ὕμνο τοῦ μεγάλου ποιητῆ καὶ μουσικοῦ του Βυζαντίου, τοῦ ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, ποὺ λέει:«Ἡ Παρθένος σήμερα ἔρχεται πρὸς τὸ σπήλαιο, γιὰ νὰ γεννήσει μυστηριωδῶς τὸν προαιώνιο Θεό. Ἄγγελοι μαζὶ μὲ βοσκοὺς δοξολογοῦν, μάγοι ταξιδεύουν μαζὶ μ' ἕναἀστέρι, γιὰ τὸ ξεχωριστὸ Παιδί, τὸν προαιώνιο Θεό, ποὺ θέλησε νὰ Τὸν δοῦμε».Στ' ἀρχαία, ὁ ὕμνος εἶναι: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίω ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως. Ἄγγελοι μετὰ ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι δὲ μετὰἀστέρος ὀδοιπορούσι, βουληθέντα ἐπωφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν». [Νὰ ἐξηγήσω ὅτι ὁ στίχος «τὸν προαιώνιον Λόγον» ἐννοεῖ τὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται «Λόγος τοῦ Θεοῦ» στὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίου. Καὶ ὅτι ἡ φράση «παιδίον νέον» σημαίνει «καινούργιο παιδί», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ἔννοια καινούργιο = διαφορετικὸ ἀπὸ κάθε ἄλλο ποὺ γεννήθηκε μέχρι τώρα, γι' αὐτὸ τὸ μετέφρασα «ξεχωριστό».]

Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσης ἀρχίζει τὴν ἑτοιμασία γιὰ τὴ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων μὲ τὴν εἴσοδό μας στὴ «Μικρὴ Σαρακοστή», δηλ. τὴ νηστεία ποὺ ἀρχίζει 15 Νοέμβρη καὶ λήγει τὰ Χριστούγεννα. Εἶναι μιὰ χαρούμενη νηστεία - σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή, ποὺ εἶναι πένθιμη νηστεία, ἐπειδὴ ὁδηγεῖ στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ στὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ. Τώρα εἶναι μιὰ χαρούμενη νηστεία, γι' αὐτὸ καὶ εἶναι «ἐλαφρύτερη», δηλαδὴ μποροῦμε νὰ φᾶμε ψάρια («κατάλυσις ἰχθύος»), ἐνῶ τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ τρῶμε ψάρια μόνο 2 φορές: τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῶν Βαΐων.

Ἀνοίγοντας λοιπὸν μιὰ περίοδο, ὅπου ἀντικαθίσταται τὸ κρέας μὲ τὸ ψάρι, ἡ σαρακοστὴ αὐτὴ ἔχει ΚΑΙ οἰκολογικὸ μήνυμα, ἀλλὰ καὶ ἀξία γιὰ τὴν ὑγεία μας. Καὶ εἶναι μιὰεὐκαιρία ν' ἀρχίσει νὰ σοῦ ἀρέσει τὸ ψάρι -νὰ τὸ βλέπεις μὲ ἄλλο μάτι- καὶ νὰ μὴ θὲς κρεατάκι σὲ καθημερινὴ βάση. Τὸ νὰ θέλουμε κρέας κάθε μέρα εἶναι καὶ ἀνθυγιεινό,ἀλλὰ καὶ δηλώνει ἀπληστία. Ἄσε τώρα ποὺ ἔχουν βγεῖ διάφορα νηστίσιμα ἐδέσματα ποὺ εἶναι ἀκριβότερα ἀπὸ τὰ κρεατικὰ - δὲ μιλᾶμε γιὰ τέτοιες διατροφικὲς συνήθειες, πολὺ δαπανηρές, ὅταν μιλᾶμε γιὰ νηστεία ἐδῶ πέρα.

Τὰ Χριστούγεννα λοιπὸν εἶναι μιὰ γιορτὴ χαρᾶς, δηλαδὴ μιὰ πρόσκληση ἁγιότητας.

Ἐννοεῖται πὼς κάθε μέρα (ὅπως κι ὅλο το χρόνο) εἶσαι καλεσμένος στὴ θεία Μετάληψη καὶ τὴν ἐξομολόγηση, δύο ἄλλες μεγάλες πηγὲς χαρᾶς! Ἡ θεία Μετάληψη εἶναι πηγὴ μεγάλης χαρᾶς, γιατί φέρνεις μέσα σου τὸ Σῶμα + Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑνώνεσαι μαζί Του. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι πηγὴ μεγάλης χαρᾶς, γιατί λευκαίνεις ξανὰ τὴ μαυρισμένη στολὴ τῆς ψυχῆς σου καὶ τὴν κάνεις φωτεινή. Παντοῦ ὑπάρχει χαρά! Ὀρθοδοξία = αὐτὸ που λένε οἱ παπποῦδες μᾶς «χαρὰ Θεοῦ»!

Ὡστόσο, μέσα σ' αὐτὴ τὴ χαρά, ἔχω 2 λόγους νὰ εἶμαι καὶ θλιμμένος: ὁ ἕνας λόγος εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πονᾶνε ἢ πεινᾶνε, ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν πέσει θύματα βίας ἢ ἀδικίας κ.τ.λ. Κι ὁ ἄλλος λόγος εἶναι ὅτι εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλός, γεμάτος πάθη καὶ ἐλαττώματα, ἀνάξιος νὰ πλησιάσω τὸ Χριστό, ποὺ εἶναι ἀπόλυτα καθαρὸς καὶ φωτεινός.

Ἀλλὰ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ὑπάρχουν οἱ γιορτές, ἡ νηστεία, ἡ θεία Μετάληψη καὶ ἡ ἐξομολόγηση, γιὰ νὰ ἀνοιχτῶ πρὸς τὸ Θεὸ καὶ νὰ πάρω βοήθεια νὰ πολεμήσω τὰ πάθη μου καὶ νὰ γίνω φωτεινὸς καὶ ἀντάξιος του Χριστοῦ μου! Κι ἔτσι (τότε - τότε μόνο) θὰ μπορέσω καὶ νὰ βοηθήσω τοὺς ἀδελφούς μου τοὺς πονεμένους, γιατί θὰ μπορῶ νὰκάνω θυσίες γι' αὐτούς, ἀπὸ τὴ θυσία χρήματος μέχρι τὴ θυσία νὰ ξαγρυπνήσω ἕνα βράδυ νὰ προσεύχομαι γι' αὐτούς. Ἀγάπη = τί θυσίες μπορεῖς νὰ κάνεις γιὰκάποιους.

Θάρρος λοιπόν: εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μὲ κάλεσε. Ὄχι γιὰ νὰ μοῦ πάρει κάθε πόνο (κι ὅταν καθαριστῶ ψυχικά, πάλι θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πονᾶνε,ἄρα πάλι θὰ ὑπάρχει γιὰ μένα μιὰ αἰτία θλίψης), ἀλλὰ γιὰ νὰ μεταμορφώσει τὴ θλίψη μου σὲ δύναμη γιὰ τὴ δική μου σωτηρία καὶ τὴ βοήθεια τοῦ πλησίον μου.

Πολλὰ εἴπαμε καὶ δὲ χρειάζεται νὰ ποῦμε ἄλλα. Τὸ νόημα τῆς νηστείας, ὅπως καὶ τὸ νόημα τῆς θείας Μετάληψης καὶ τῆς ἐξομολόγησης (γιατί ὑπάρχουν;) θὰ τὸ βρεῖς, φίλε καὶ φίλη μου, ἂν λίγο ψάξεις.

Καὶ κάτι ἀκόμα : ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ! Ὅπως κι ἂν εἶσαι ντυμένος, χτενισμένος ἢ βαμμένος, ἀλλὰ ὅπως κι ἂν εἶναι ἡψυχή σου, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ πονεμένος κι ἂν εἶσαι, ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ! Μάλιστα ὅσο πιὸ πολὺ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ὅτι «δὲν κάνεις» γιὰ τὴν ἐκκλησία, γιὰ τὴν προσευχή, γιὰ τὴν ἐξομολόγηση ἢ τὴ θεία Μετάληψη, τόσο περισσότερο κάνεις! Τόσο περισσότερο σὲ καλεῖ ὁ Χριστός, ποὺ δὲν κρίνει, μόνο γιατρεύει.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι σου, τὸ καταφύγιό σου, ἀκόμη κι ἂν ὁ παπὰς τῆς ἐνορίας σου «δὲν εἶναι ἐντάξει», θὰ βρεῖς ἕναν ἄλλο παπὰ στὴ διπλανὴ ἐνορία ἢ σὲ μιὰ μακρινὴ ἐνορία, ἢ ἕναν ἁπλὸ χριστιανὸ (τὸν παππού σου, τὴ γιαγιά σου, ἕνα γείτονα ποὺ τὸν περιφρονοῦσες ὡς τώρα γιατί τὸν θεωροῦσες «θρησκόληπτο», μιὰ θεία ποὺ τὴ θεωροῦσες «θεούσα») καὶ ἐσὺ κι αὐτὸς μαζὶ θὰ γίνεται Ἐκκλησία καὶ θ' ἀνάψετε τὸ κερί σας (σὰν ἕνα ἐλάχιστο δῶρο) μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα.

ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ, λοιπόν, ἀδερφέ μου ἀγαπημένε, ἀδερφέ μου ἁμαρτωλὲ σὰν κι ἐμένα - ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!

Ἀέναη ἐπΑνάσταση http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/11/Kalh-Sarakosth-kai-kala-Xris...